Zeg roodkapje waar ga je heen, koude steen, koude steen...

Zoals Martine reeds rijkelijk heeft geïllustreerd met fotografisch materiaal, was het gisteren een leuke dag. Ik kon me even lostrekken van mijn werk en als je dan even niet oplet, word je aan je oren meegetrokken naar het strand. Oh, ik hou van het strand. Water waar ik niet indurf (shit bites you in the ocean), zand tussen je tenen, onherkenbare beestjes die over je witte Hollandbenen kruipen, heerlijk. Niet serieus uiteraard, want ik vond het heerlijk. Stoeltjes meegenomen, Dr Pepper, zitten en hoppa, strandcoma. Heerlijk geluid van de golven op de achtergrond, de zon vol op je smoel om te verbloemen dat je de afgelopen twee maanden binnen hebt gezeten en een overdosis Finding Nemo zonnebrand om te zorgen dat de velletjes er niet bij hangen de volgende dag. Als ik zo op het strand zit en de gedachten binnenstromen (in plaats van eruit), vraag ik me af waarom ik dit niet vaker doe. Ik weet waarom ik dit niet vaker doe, de afgelopen jaren geen keus gehad, maar realiseer me des te meer hoe zat ik het ben. Duizenden nieuwe ideeën voor het komende jaar.

De reden dat ik deze blog nu schrijf? Niet om die van Martine ongedaan te maken, het arme schaap krijgt al zo weinig reacties (ik betaal een euro per reactie, maar dat weet ze niet). Nee, Tine wilde graag naar Cold Stone, en in haar blog doet ze dat voorkomen alsof het heel erg simpel was. En dat was het niet, waarbij niet een understatment is. Eerst gegeten bij Taco Bell, waar ze een prachtige missie hadden om bij te dragen aan kinderen met honger. Een bijdrage kon een kind voeden, zegt Christina Aguilera op de poster. Een dollar? Ja doei, ik heb ook wel eens honger! Daar kun je fiesta cheese fries voor krijgen man, optiefen! Na de Taco Bell begon de missie. Cold Stone geprogrammeerd in de GPS en gaan met die bevroren banaan. 20 minuten rijden, aangekomen bij de bestemming....geen Cold Stone. Een kort onderzoekje bij wat lokale bevolking leverde de kennis op dat Cold Stone was vervangen door een andere tent, met frozen yoghurt. Iemand maakte de gekke opmerking: "Waarom gaan we daar dan niet eten...ijs is toch ijs?"

Ho...wacht. Ijs is toch ijs? Probeer je nou een raketje te vergelijken met een tent waar ze mars en twix (raiders voor oudgedienden) samen met complete kitkats door je ijs heen hakken en waar de slagroom van marshmallows gemaakt is? Doe je dat nou echt? Oh jij kent ZO martine niet! Hoppa, wij weer in die auto, op naar de volgende tent. Om een kort verhaal lang te maken: de drie coldstones daarna bleken ook verdwenen. Blijkbaar zijn de koude stenen niet bestand tegen de hitte van een crisis. Ik snap niet waarom, 7 dollar voor een ijsje is toch best redelijk? Toen we een uur (!!!) later eindelijk een Cold Stone vonden die nog niet failliet was, konden we eindelijk aan ons ijsavontuur beginnen. Tine en ik hadden beiden een Cookie Doughn't you want some (1570 Kcal)



Maar... het beste komt nog. Als je die gasten een fooi geeft, dan gaan ze een liedje zingen of iets cools doen. Dat had ik de Corcorans beloofd en dus werd een flap getrokken om die tip te kunnen geven (tja wie wat bewaart door hongerige kindjes niets te geven, die heeft wat). Wij droppen die dollar in de fooienpot....wachten vol spanning....niets? NIETS! Maar...maar.. bij Oprah zeiden ze dat dat company policy was....dat het moest! Weet je? Ik snap ineens heel goed dat Cold Stone keihard failliet aan het gaan is. Niet zingen voor martin en martine. Tsss, volgende keer gaat mijn geld gewoon weer naar Afrika, die zingen vast wel!